Pelgrimsweg Odenthal Keulen

Het laatste traject van de Westfaalse Pelgrimsweg van Osnabrück naar Keulen staat vandaag, 7 september 2022 op het programma. Naar deze etappe heb ik niet echt uitgekeken, wat kun je verwachten van een wandeltocht die voor driekwart door stedelijk gebied loopt?

De start van de wandeling is tegenover de overnachtingsplek, het hotel zur Post in Odenthal. Aan de overzijde van de weg bij de brug over de rivier de Dhünn loopt het pad langs de rivier. Afgelopen nacht is er een onweersfront overgetrokken. De Dhünn  voert nu meer water af. Het beekje van gisteren is een rivier geworden. De regen, was welkom na een lange reeks zomerdagen. Het front heeft weinig afkoeling gebracht de warmte blijft nog even. Het bos is nu net een sauna, zo voelt het aan door het vocht dat is blijven hangen. Het loopt moeizaam, alsof je in een regenwoud loopt., daarbij komt dat het pad langs de oever stijgt en daalt, niet extrem, maar wel voelbaar. 

Na een paar km verlaat het pad de bossen. Je loopt nu over een asfaltweg en een kort stukje door akkerland, voor het pad over gaat op de historische Altenberger Dom Strasse, nu een drukke verkeersader. Het lopen op deze straat over het fietspad naar Schildgen een wijk van Bergisch Gladbach is geen hoogtepunt van het Pelgrimspad. Daarbij is de bebouwing niet boeiend, dit een paar kilometers lange traject bevestigd mijn verwachtingspatroon. 

Voorbij het centrum van Schildgen verlaat de pelgrimsweg, de drukke weg. Rechtsaf gaat het door een een nieuwbouwwijk naar het Dünnwald. Nu volgt het pad de droog gevallen Hoppersheidebeek. Dit pad door het jonge gemengde bos is,onverwacht een aantrekkelijk deel van de tocht die eindigt in Keulen Dünnwald. 

Hier wordt de stedelijke bebouwing snel dichter. Het wordt drukker en af en toe vraag ik me af of ik er niet beter aan doe om de S-bahn te nemen naar Keulen. De sneltram volgt immers de Pelgrimsweg die over de Berlinerstrasse loopt. Mijn gevoel zegt, loop door en laat de stadsomgeving op je inwerken. Zo passeer ik het viaduct over de autosnelweg  A3. 

Het zicht op de verkeersstroom brengt me terug in de realiteit van het jachtige leven. Het trage natuurgetrouwe tempo van de wandelaar is niet meer van deze tijd. Wat stelt een dagafstand van een 20 tal kilometers nu voor? Met gemak overbruggen we met de auto het 10 voudige daarvan in een paar uur! Dat tempo heb ik beroepsmatig jarenlang gehad. De vraag blijft of dat wel goed is voor onze geest en het lichaam. Merk nu, dat ik beter floreer in een bezadigder tempo. De geest moet alle indrukken wel kunnen verwerken. 

Is het misschien daarom dat duizenden wandelaars jaarlijks een deel van de Pelgrimsweg naar Santiago de Compostella afleggen? Wat zoekt men in Spanje? Kun je die ervaring niet dichterbij huis op doen? 

Gaat het om de levensvragen als het doel van het leven, om zelf ontplooiing of om  inkeer? Gaat het om de basis van het bestaan, om het ego of om het collectief? 

Zelfs de beste filosofen hebben daar geen adequaat antwoord op. Het leven is zelden een rechtlijnig pad, trouwens het trottoir ook niet. Het loopt niet rechtlijnig al lijkt het zo, soms moet je echt manoeuvreren. 

De gps navigatie  bewijst hier in de stad zijn dienst. De pelgrimsweg gaat door Mülheim aan de Rijn, genoemd naar de molens die hier ooit stonden. Deze oude grensplaats van het hertogdom Berg is sinds het jaar 1800 volledig ingelijfd in Keulen.

De tijd heeft zijn werk gedaan. Van de oorspronkelijke gebouwen zijn maar enkele panden, die de tijd en de oorlogsjaren hebben overleefd. Ik zie geen verband in wat nadien is opgebouwd. In mijn ogen is het een bonte verzameling van industrie en woonwijken. Het gemeenschappelijk kenmerk, architectonisch onaantrekkelijk. Dat geldt ook voor het Bockingpark in Mulheim waar ik mijn lunch gebruik dat heeft betere tijden gekend. Zit op een bank met zicht op een uitgedroogd grasveld met verdroogde bomen, sportvelden en een sintelbaan alles nuttig maar niet mooi. 

Na de lunch is het nog een even doorlopen en dan komt de Rijn in beeld. Bij de Mülheimer Rijnpromenade ziet de wereld er plots anders uit. Hier heb je een prachtig panorama uitzicht op de Rijn met haar bebouwde oevers. De witte protestantse kerk een voormalige schipperskerk domineert de kade. 

De bedrijvigheid in de haven is groot, veel beroepsvaart, de aanlegplaatsen zijn bezet en in de jachthaven is het druk. In de verte zie je de eerste contouren van de Keulse Dom. Het uitzicht wordt nog beter vanaf de Katzenbuckelbruecke die leidt naar de haven en het Rheinpark. 

Dit is een ideale plek voor een langere middagpauze die ik hier ook neem, zodat je uitgerust door kunt lopen naar het centrum. De wandeling door het Rheinpark is afwisselend, naarmate Keulen dichterbij komt zijn er meer mede wandelaars. Ook de toeristen weten deze plek te vinden. Langzaam maar zeker wordt het drukker, het hoogtepunt in massa en uitzicht wordt bereikt bij de Hohenzollenbrücke die je over de Rijn naar het Domplein en het centraal station leidt.

Hier bij de Dom en het Haupt Bahnhof op de kruizing met de Rheinische Jacobsweg eindigt dit deel van het Pelgrimspad. Een bezoek aan de dom komt wel op een later moment, ik wordt afgeschrikt door de rijen dagjesmensen voor de ingang. Wat nu rest is een rondje door het oude centrum, een drankje en een warme maaltijd, daarna volgt de 3 uur durende treinreis naar huis.  

Meer beelden zie je op de video hieronder.

 

De kaarten en details van de wandeltocht kun je als gebruikelijk vinden op komoot, klik hieronder voor de gratis downloads.